Vanmorgen sloeg een bericht mij uit het lood
Waarop mijn oog toevallig was gevallen.
Het kwam keihard mijn hersens binnenknallen
En bracht me korte tijd in ademnood.
Je weet het: elke dag gaan mensen dood,
Ze vallen door zijn zeis bij duizendtallen.
Maar toch, als jonge mensen ons ontvallen
Dan voelt dat als volslagen idioot.
De zoon van schrijver Adri van der Heijden
-Zo stond het in de ochtendkrant gedrukt-
Is plotseling uit ’t leven weggerukt.
Zijn ouders zijn gedoemd voortaan te lijden,
Het ‘leven in de breedte’ lukt niet meer
Want zo’n verlies doet alle dagen zeer.
Uit het archief
Denkend aan Neeskens
WikimediaCommons
Denkend aan Neeskens
zie ik benen als lieren
traag door oneindig
grasland gaan,
bundels oneindig
zwellende spieren
als rode pluimen
in zijn armen staan,
en in de geweldige
ruimte daarachter
zijn tegenstanders
verspreid op het land:
halflinies, spitsen
geknotte stoppers,
kermend en kronkelend
in vers verband.
Zijn adem gaat zwaar
en zijn grommende vloek wordt
in Fadroncs troostende
armen gesmoord,
maar in heel de wereld
wordt het blonde gevaarte
met zijn eeuwige dampen
gevreesd en gehoord.
Naar: Herinnering aan Holland van Hendrik Marsman
Michel van der Plas 23-10-1927 - 21-07-2013
Uit: Het tweede schuinschrift, Ambo 1974