Wanneer de aarde na haar slaap ontwaakt
met halmen in het gras en nieuwe knoppen
waar lome hommels gonzend honinghoppen,
dan geurt het weiland dat van leven blaakt.
Het nieuwe blad heeft daar een nis gemaakt
waarin ik me voor even kan verstoppen,
ver weg van media en krantenkoppen.
Nog nooit heeft stilte mij zo zoet gesmaakt.
Ik snuif de lucht op, maar het zit niet mee.
De pollenplaag, ik had het kunnen weten.
Al niezend zeg ik het tableau tabee.
En thuis vraag ik: Hoe kon ik het vergeten?
Dáár voor de spiegel staat insectenspray.
Ik krab me suf aan honderd muggenbeten.
De lente bijt
- Gegevens
- Geschreven door Hendrikje de Koning
Uit het archief
Aan de kust
Flickr.com
Opeens heeft de zee een geweldig idee
Een dagje vrij-af, even weg naar het strand
Dus pakt hij wat broodjes en bier in een mand
Neemt charme en zwembroek en zonnebril mee
Het strand zoekt verkoeling en wil naar de zee
Eens weg van lawaai en geschreeuw op het land
Ze pakt al haar korrels van hagelwit zand
Neemt glimlach, bikini en verder niets mee
Ze treffen elkaar langs de zand-waterlijn
Het strand ziet de zee die haar kant op komt hollen
Zij valt voor zijn zout, hij bewondert haar rust
Beloven elkaar altijd samen te zijn
Om daarna voorgoed door de branding te rollen
Daar zoenen ze innig tot één lange kust
Uit de bundel: Een jaar is vier kwartaal in tweeënvijftig lichte gedichten.