 de maan ontvangt haar licht van´t ijs terug de einder lokt, ik schaats hem tegemoet gedragen door de wind, zoals het moet gedroomde vleugels heb ik op mijn rug het licht van dorp en stad is ver van mij meer levensteken is er niet dan dat en nooit was ik in eenzaamheid zo blij ik weet niet meer van 't peilloos diepe gat dan schuiven wolken donker voor de maan en slaan een wak, mijn euforie gaat uit ik weet niet meer hoe verder nu te gaan volstrekte wanhoop, vreugde zonder grief onscheidbaar koppel, polen noord en zuid ik ben nu eenmaal manisch-depressief |
|
|
Manisch-depressief
- Gegevens
- Geschreven door Jacob van Schaijk
Uit het archief
Warmte
Met regelmaat heb ik een trieste dag
zo zwaar als lood en haast niet door te komen
gevuld met bitterzoete onderstromen
en zoute tranen, soms een wrange lach.
Zo’n dag waarvan ik enkel maar kan hopen
dat hij voorbijgaat zonder ongeluk
of ander soort ellende aan mijn juk;
hij kan niet vlug genoeg zijn afgelopen.
En ’s nachts in bed -getreiterd door fantomen-
waar ik nog steeds die zwarte spinsels vlecht
in plaats van kalm en rustig weg te dromen,
voel ik haar warmte naast me en ze zegt
heel zachtjes met haar lippen bij mijn oor
~Slaap lekker schat, het wordt wel beter hoor.~
(Schilderij Toulouse-Lautrec 'In bed'1893)