Rafaël Sanzio, 1508
De stal staat vol met onverwachte gasten
Ik lig - mijn leven is een paar uur oud
te slapen in een bak gemaakt van hout.
Plots handen die mij aaien en betasten
Ook harde schelle stemmen, zelfs gezang
Bebaarde hoofden hangen boven mij
Ze geven mirre, wierook, goud. Ik schrei
Laat mij toch rusten, maak mij niet zo bang!
Dan ga ik krijsen, spartel met mijn lijf
Mijn ogen knijp ik dicht en stevig toe
Ga weg en laat mij slapen, ik ben moe!
Wees stil als ik in deze stal verblijf!
´Excuses´, zegt mijn moeder ietwat snibbig
´Ons Kindje is nog steeds een beetje kribbig´