Het vrije vers

Kristalhelder

Ik stond paf.
Midden in de deuropening, de kop vers gezette  koffie in de hand.
Op de radio zong iemand een lied, zo volmaakt als een gekookt ei.
De tekst was volkomen in evenwicht door de woordklank, vorm, inhoud en opgeroepen emotie, de melodie perfect kloppend, de muziek helder als een kleppend klokje op een alp,  en de stem zuiver als dauwdroppen op trillend spinrag. Je merkt, wel dat zelfs bij mij een onbekende snaar werd geraakt. Van wie was in godsnaam die fantastische tekst en waarom kende ik die niet?
In jaren niet zoiets moois gehoord.
Uit het gesprek dat de zangeres voerde met de wauwelende presentator bleek het een onbekend juweeltje van Annie M. G. Schmidt te zijn en na de uitvoering die ze daarna ten beste gaf van Ik zou je het liefste in een doosje willen doen, dat ik alleen van Donald Jones kende,  wist ik dat de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn. 
Donald Jones moet dood om zijn uitvoering, dat wist ik wel.
Jongens en meisjes, de kaarten zeggen dat je de afgelopen jaren veel veranderingen in je leven hebt ondergaan en dat er weer een op komst is die een positieve wending gaat geven aan je  - geef het maar toe - tot nu toe nutteloze bestaan. Dit is het. Er is geen enkel excuus om niét naar een optreden van deze zangeres te gaan.
Voor haar rooster klik hier.