Gegevens

 

 

 




‘Als ik een trechter douw in de flink afgeragde kut
Van Miep de Slettenbak en giet een flink verzuurde prut
Van karnemelk en stijfselpap in die publieke vrouw
Dan krijgt die hoer een hoerenkind dat sprekend lijkt op jou’

‘Zo kan die dan tenminste nog fier bogen op een ouder
Terwijl jij werd geboren toen de steenpuist op de schouder
Van Rik het wrattenzwijn, na een volrijping van drie weken
Door Rita met de Rouwnagels eens flink werd uitgeknepen’


Met die cultuurschok wil het maar niet lukken. Nou hebben we Ethiopië met hun kerkmuziek verlaten en de hele oostkust van Afrika blijkt dan wel Swahili te spreken in talloze vormen, maar de versvormen lijken bekend. Kunst, met die kolonisatoren die hun Arabische, Portugese en Engelse stempels drukten op de poëzie die daarvoor enkel mondeling werd doorgegeven.
Eén Afrikaans genre drukte echter terug: het scheldgedicht. De gewoonte elkaar in het publiek op rijm te beledigen als wedstrijd vond ingang in het westen. Jonge Afro-Amerikanen (om het woord nikkers te vermijden) kennen het ‘playing the dozens’  ('Yo mama’s so ugly') , waarbij beledigingen op rijm uitgewisseld worden tot iemand opgeeft, dat volgens Ron Padgett in zijn Handbook of Poetic Forms afstamt van deze scheldpoëzie.
Het oudste bekende voorbeeld is anoniem:

Je lijkt op
Een oude tandeloze man
Die een olifantshuid wil eten,
of een vrouw zonder kont
die op een harde kruk zit.
Je lijkt ook op een stomkop
die bij de jacht een antilope laat ontsnappen
terwijl hij weet dat zijn vader ziek thuis ligt

Dat is grappig, want terwijl we hier door de sloppenwijken van Nairobi sjokken in de hitte blijken de lijmsnuivende straatjongeren hier een eigen straattaal te hebben ontwikkeld, sheng genoemd, een mix van Engels, ethnische talen en Swahili.
Dat Engels gebruiken ze voor de toeristen; om wat bij te verdienen zingen ze ook en het ‘Country Road’ en ‘Marina’ van Rocco Granata is niet van de lucht. Vreemd; dat hoor je in Thailand ook van straatgroepen. Wisselen straatgroepen internationaal één boekje uit met teksten?
Maar onder elkaar zingen  zingen ze hun eigen liederen, die vol improvisatie steken.
Echte word battles. Elkaar beledigen in liedjesteksten, al improviserend en op rijm, dat is een sport hier. En niet onder deze jeugd als een uit het westen geïmporteerd fenomeen.
Sarah Hillewaert, een Belgische taalonderzoekster die we in een café tegenkomen als we onze dorst willen lessen na een vermoeiende dag in de hete zon vertelt: “ Ik heb opnames van oude mensen die elkaar op straat toezingen en de ander voortdurend beledigen, heel grappig. Wat wij uit de hiphop kennen, zit al eeuwen in de taalcultuur van Lamu.”
"East is East and West is West and never the twain shall meet?"
Schei toch uit.

 

Gegevens
De held van Labbertong V

Remko Koplamp

Oranje was een echte kampioenenploeg
Op doel stond uiteraard de lange Geert van Gaelen
En achterin de reeds op jonge leeftijd kale
Bert Bierenbroodspot naast de slimme Karel Kloeg

In de defensie stonden tevens Kees van Kan
Johannes Jongeneel en Peter Paul Poepon
Centraal stond Alfons Achterberg naast het kanon
Gert-Jan van Gobbel en de kleine Pinkelman

De aanval werd gevormd door het vermaarde koppel
Martinus Markenburg en Otto van den Opkamp
En in een vrije rol voorlopig Remko Koplamp
(Als coach van het geheel fungeerde Rinus Knoppel)

Maar wat een pech, juist voor een wedstrijd om een plak
Werd “Rem” geplaagd door een poliepenongemak


Gegevens
De drollenvanger heb ik nog gedragen
Ik heb ze dus, als jongeman, gekend
Het was nu eenmaal mode in die dagen
Nou, mode, ach men was niet veel gewend

Men zag ze wel als mensen gingen jagen
Ze droegen ze wat graag en consequent
U had het alle jagers mogen vragen
Zij waren met die pantalon content

De drollenvanger kwam ik toch weer tegen
Gedragen door wat lui, sportief van geest
Ik telde er algauw een stuk of tien

Hoewel als kledingstuk nogal belegen
Is het geval terug van weggeweest
Ik heb ze op de golfbaan weer gezien

Gegevens





Vandaag is het de Dag van de Lach, een gelegenheid die Inge Boulonois aangreep om een pictokwatrijn te maken van  dichters van Het Vrije vers.
Virusvrij te downloaden en geschikt om op A4 af te drukken voor wie uitgekeken is op de poster boven het bed van de Olympische zwemkampioen Mark Spitz uit 1972.
Even hier klikken: http://members.multiweb.nl/boulhart/hvv/pictokwatrijn.doc

Gegevens
Zenuw- of hartpatiënt?
Spoedt u naar Meulemans.
Maar let goed op en blijf
Wel ambulant.
 
Dagelijks vindt u mij
Onderbewusteloos
Op zijn behandelbank
Of op het strand.



  

Gegevens
Rhenen en Veenendaal.
Bandeloos volksvermaak:
Plebs vindt het prachtig en
Trix is tevree.

Maar met mijn nuchtere
Republikeinenhart
Zie ik nu uit
Naar haar afscheidsdiner.

Gegevens

 

Ze is niet jarig, maar ze viert hem blij

De dertigste april! Toch is gebleken

Dat Beatrix dat heel goed heeft bekeken

Want ik heb nu op mijn verjaardag vrij 

        Nooit vroeg ze me per telefoon te spreken

Of stuurde ze een mooi cadeau naar mij

Zelfs een verjaardagskaart was er niet bij

Maar toch kan zij bij mij een potje breken

        Want rond die dag toont zij haar majesteit

Als zij haar beste burgers allerwegen

Met fraaie decoraties onderscheidt

       Was dat in vroeger tijd een lintjesregen

Nu voert zij daarin restrictief beleid:

Terecht heb ik zo'n lintje niet gekregen!

 

 

Gegevens

Klooster

 

Geruisloos kom ik aan, zie hoe ik waardig schrijd
Met afgemeten pas, in wollig, bruin habijt
De wereld is ver weg, een wereld die ik mijd
Een wereld vol van zorg en geestelijke strijd
Waarvan ik, God zij dank, hierbinnen ben bevrijd
Hier heerst een kalme rust, geen afgunst en geen nijd
Ik kniel devoot terneer, ik bid en boet en wijd
Mijn tijd aan God de Heer; de mij gegeven tijd
Die hier afwezig lijkt en nutteloos verglijdt

 

 

Daar zijn we dan. Afrika. Reusachtig continent met vast een hoop poëzie. Eerst door de woestijn sjokken om de Arabische poëzie te vermijden, daar hebben we niets aan door het onmogelijk in onze taal toe te passen metrum. En het in onze taal onmogelijke monorijm. Al kennen we natuurlijk allemaal het afwijkende Perzisch kwatrijn.
Omdat de gidsen onbetrouwbaar blijken, het zal wel weer eens niet, zitten we tot mijn verrassing opeens in Ethiopië, een flink eind uit de route.
Maar dat komt wel goed uit, want dan is de cultuurschok minder groot.
Ethiopië is christelijk en bij een christelijke kerk hoort kerkgezang.
De mawaddes is een oude Ethiopische liturgische vorm en bekend, want door de roomse kerk in Europa overgenomen, en wordt meestal gezongen na de vespers bij het eerste hanengekraai en voor de metten. In Ethiopië is hij echter ook doorgedrongen tot de seculiere wereld. Dat is de wereldse wereld.
Maar denk eraan; ook als seculiere vorm is een zekere verhevenheid van de inhoud een vereiste, geen profaniteiten dus!
Prima vorm voor de beginnende doe-het-zelver
 

9 regels, allemaal alexandrijnen (zesjambig, met een caesuur in het midden) en monorijm, dus aaaaaaaaa.

Simpel en maar goed ook, want wat is het hier warm.

Gegevens
Dat wordt genieten zeg!
Ik heb er zin an, hoor!
Ik ga nog eventjes
Stevig van bil

En in haar huidige
Mortaliteitstoestand
Doet dat sekreet
Nu eens wél wat ik wil

Gegevens

De Held van Labbertong IV

Remko Koplamp

 

Ondanks zijn plek tussen de artistiekelingen
Van Labbertong liep Remko weer in het gareel
Hetgeen te danken was aan financieel gestreel
Vanuit de plaatselijke zakelijke kringen

‘Een eerste plaats is weliswaar nog niet reëel’
Meldde de sportrubriek in de lokale krant
‘Het uitzicht echter op promotie is riant,
Support dus onze jongens in het blauw en geel’

‘En hoeveel centjes hebben jullie nu in kas?’
Gekscheerde “Rem”, ‘hoe gaat het nu met jullie lening?’
Er kwam geen antwoord, wel een brief waarin hij las:

‘Als één van de talenten van uw generatie
Hierbij een invitatiebrief, op instigatie
Van de Oranje-scout, voor een selektietraining’

(wordt vervolgd)

Gegevens

 Eindelijk was het dan zover: Drs. P Compilé Complé, het complete muzikale oeuvre van Drs. P op cd, werd gepresenteerd in de Kleine Komedie in Amsterdam met een grootse ode.
De crème de la crème van het Nederlandse light verse was hierbij aanwezig, maar behalve onze voltallige  redactie waren nog veel meer mensen komen opdraven, zodat de zaal goed gevuld was en niet alleen met geroezemoes.

Met samensteller Vic van de Reijt als opperspreekstalmeester vertolkten een keur van vaderlandse artiesten het werk van de doctorandus: Maarten van Roozendaal, Dave von Raven (The Kik), Bob Fosko, Mieke Stemerdink , Gerard Cox, Jan Rot (met een fantastische Troika), Marjan Luif, Jeroen van Merwijk (prima Commensaal), Roos Reebergen (Roosbeef; bewerkstelligde iets wat onmogelijk leek, de Gezusters Karamazov vertolken zonder dat je de versie van  Drs. P in gedachten hoorde), Don Quishocking (geweldig Mexico), Herman Finkers, Wilma Bakker, Sef, Jan de Smet & Fay Lovsky, Kees Torn, Erik van Muiswinkel, Lucky Fonz III, Faberyayo (De Jeugd van Tegenwoordig, maar ook een prima evangelist), Pierre van Duijl, Mylou Frencken en Gé Reinders.
Dit allemaal begeleid door een band: Jan Robijns (piano) Bart de Ruiter (bas) Jac Bico (gitaar) Léon Klaasse (drums) en Gert Wantenaar (accordeon).

Het gebodene was zonder meer het aanhoren waard, mede omdat de bejubelde zanger ook een verdienstelijk componist is, al raakten sommige vertolkers dusdanig van slag bij de aanblik van de  priemende blik van de Meester in de zaal dat een woord of regel vergeten werd, wat het vergevingsgezinde publiek ze gaarne vergaf.
Kosten noch gepluimte waren gespaard door de vertolksters van de meer hoerige versjes van de sybaritische bard en Don Quishocking ging tot het uiterste met een heuse sombrero; jammer was wel dat de mannelijke leden van dit gezelschap gewoon door de tekst van de zangeres heenpraatten, waardoor die moeilijk te verstaan was.
Een beetje meer collegialiteit had ze gesierd.
Ook viel op dat Roos Reesbergen duidelijk een ladder in haar kous had, wat de aandacht ernstig afleidde en Kees Torn had zijn schoenen niet gepoetst. De afkeurende blik van de doctorandus, die dit detail niet ontgaan was, maakte dat Torn snel zijn nummer afraffelde en maakte dat hij wegkwam.
Over Jan Rot kunnen we kort zijn; die is veel te lang.
Tijdens het nummer ‘Knolraap en lof, schorseneren en prei’ zagen we de dichter Jan Kal woedend de zaal uit benen, die dit vermoedelijk als spotten opvatte.
Dat een Limburger het lied Oost-Groningen ten gehore bracht lijkt ons erger en reden tot segregationistische gevoelens in deze  provincie.

Maar afgezien van deze betreurenswaardigheden was het een zeer geslaagde avond, zelfs voor de talloze vijanden van Drs. P, die al jaren verbeten op zijn val loeren en deze avond eindelijk hun hartewens in vervulling zagen gaan.
Er ging even een kreet van ontzetting door de zaal, maar de doctorandus krabbelde overeind met de onsterfelijke woorden (of liever; onsterfelijk met de woorden): ‘Dramatischer kan het niet” (Op de website van VN ‘De “Republiek der Letteren' citeert Tim de Gier hem met “Dramatischer wordt het niet”, die had ongetwijfeld Tommy Cooper in gedachten, maar we moeten het niet mooier maken dan het toch al is).

Hierna hield hij een gloedvol dankwoord, waarin hij betoogde dat de mensen die gekomen waren in de veronderstelling dat het vast wel afwisselend en lollig zou worden, niet alleen niet teleurgesteld waren in die verwachting, maar  een openbaring hadden meegemaakt. Dat de avond in elk geval aan hém welbesteed was, was duidelijk
Ook had hij een opinie over zijn liedjes van veertig tot zestig jaar oud, een opinie die tot stand was gekomen tijdens de voorstelling en die hij nu verkondigde.
Het was, kunnen we wel verklappen, een weloverwogen opinie.
Hij stak deze opinie gelukkig niet onder stoelen of banken en dat was voor de aanwezigen wel prettig, want die konden nu ook kennis nemen van deze opinie en wij denken dat iedereen die zich tot de aanwezigen mocht rekenen deze opinie niet alleen vernomen heeft, maar in zijn hart bewaard heeft en nu nog koestert als een juiste opinie.
Wij zelf hadden die opinie al jaren.

 

 

Gegevens
Jonge Heer Michèl de Jong is vanavond vanaf 23:30u te gast in 'Het Oog'. Samen met niemand minder dan Kees Torn praat hij met gastheer John Jansen over Drs. P, natuurlijk in het kader van 'Drs. P compilé complé' dat maandag in de Kleine komedie wordt gepresenteerd. Voor dit boek met 8 cd's vol liederen heeft Michèl de inleidende woorden geschreven. Dus niet te vroeg naar bed vanavond en stem half 12 of eerder af op radio 1.

Terugluisteren kan via deze link, met om:
17:10 - Het lied 'Ik zit' van en door Kees Torn
41:33 - Het lied 'Bieten' van Drs. P door Kees Torn
45:00 - Het interview met Michèl de Jong en Kees Torn

Gegevens

Morgen is het zover: dan wordt in De Kleine Komedie in Amsterdam om 20.15 uur het complete verzamekde werk van Drs. P  in 8 cd's met een boek gepresenteerd, begeleid  door een keur van artiesten die zich door hem laten inspireren.
Als inleiding hier een krantenartikel uit 1985, en bespreking van Weelde en feestgedruis van Hans Warren, waarin alles gezegd wordt wat er van valt te zeggen.

Weelde en feestgedruis

Zeeuwse courant, 10 mei 1985 - LETTERKUNDIGE KRONIEK, Hans Warren
Nog altijd zijn er onder poëzieliefhebbers aanhangers van de gedachte dat alleen ernstige gedichten belangwekkende gedichten kunnen zijn, dat alleen dichters die zwaar op de hand zijn belangrijke dichters kunnen zijn. Een aantal Nederlandse poëten verkeert in dezelfde waan. Met eindeloze toewijding en bezinning jagen ze het scheppen van dat ene meesterwerk na - maar of dat ooit zal lukken? Bij hen is de dichtkunst een gewijd gebied waaruit spot en satire moeten worden geweerd. Het ziet er naar uit dat deze dichters de laatste jaren hun overheersende positie aan het verliezen zijn. Bij sommige dichters is de betrekkelijkheid van de poëzie gethematiseerd. Ironie werd bijna tot een grondhouding. Steeds meer auteurs wijdden zich aan het 'light verse'. Typerend is de veranderde houding tegenover de dichtkunst uit de negentiende eeuw. Tussen de serieuze en de vrolijke poëzie liep toen nog geen scherpe scheidslijn. Om de grapjes uit die oude poëzie, die in de tijd dat de lichte dichtkunst buiten de literatuur werd geplaatst als banaliteiten af werden gedaan, mogen en kunnen we nu weer lachen. Even typerend is de gewijzigde houding tegenover dichters met een instelling als J. C. Bloem, Jan van Nijlen, A. Roland Holst, om van de minder getalenteerde geestverwanten te zwijgen. Zij zijn dichters die vonden dat in officiële poëzie een grapje niet mag. Hoogstens bij de borrel schoten ze wel eens uit de plooi. Maar het opslaan van hun bundels is voor menige lezer van nu die er geen anachronistische smaak op na houdt dan ook zoiets als het wroeten in stofnesten geworden. Het werk van hun lichtzinniger generatiegenoot Jac van Hattum is aanmerkelijk beter verteerbaar gebleven. Ook in de gedichten van de meeste Vijftigers is de loden ernst troef. En zie, terwijl zij de poëzie trachtten te monopoliseren kwam in een obscure marge van de literatuur het light verse op, en tot bloei zelfs. Het is in die periode dat Annie M. G. Schmidt, Kees Stip en Daan Zonderland zich aandienden. Er verschenen toen ook bloemlezingen met veelzeggende titels als De speelse muze en De lichte muze. Het officiële literatendom negeerde de vrolijke dichtkunst. Wanneer iets de lezer amuseert kan het toch geen kunst zijn, zo redeneerde men. Een pretentieus prulgedicht werd boven een onpretentieus meesterstukje gesteld.

Gegevens

Ik ben vandaag uw conducteur
Excuus voor het gestoot
Gebonk, gehobbel en gescheur
Het spoor verkeert in nood
Ik ben dan wel geen ingenieur
Het spoor gaat mij wel aan
De kwaliteit stelt me teleur
Wat is dit toch voor baan?

Ik plofte bijna door de deur
Op Nick en Simons schoot
Mijn knie heeft nu een vreemde kleur
Iets tussen blauw en rood
Dat past wel in 't interieur
Maar ik kan amper staan
Mijn werkplek kost me mijn humeur
Wat is dit toch voor baan?

Misschien vindt u wel dat ik zeur
Maak ik het veel te groot
Hebt u geen zin in mijn getreur
Maar ik verdien mijn brood
Dit is hoe ik mijn centen beur
Het lachen is me wel vergaan
Ik word nog liever buschauffeur
Wat is dit toch voor baan?

Mijn klaagzang eindigt in mineur
Dat kunt u gadeslaan:
Dit wordt nog eens mijn dood
Wat is dit toch voor baan!

Gegevens

  
 

Zejel

 

‘Goed, ik heb je klaargekregen

Nu ben je wellicht genegen

Om te horen wat ik tegen

Langer omgaan met je heb

Had je nou één handicap:

Maar je tanden zijn al nep

En je vlechten aangeregen

En je borsten siliconen

En je spieren die vertonen

Het bewijs van groeihormonen

Ook je botoxlippen stegen

En bewegen voor geen fuck

Je lijkt sprekend Katrien Duck!

Nou, niet sprékend; een geluk!

Nee, van alle hellevegen

Is er geen zó volgespoten

En van al mijn echtgenoten

Was er geen, zó zeer ontsproten

Aan het brein van Van Helwegen

Dus ik voel mij zwaar bedrogen!’

 

‘Heb ik tegen jou gelogen?

Ik zei, toen je eens bevlogen

In mijn armen was gelegen

Door mijn schoonheid zwaar verblind:

‘Piet, ik ben een onecht kind’

Ware woorden! Dus ik vind

Dat ik jou niets heb verzwegen’

Spanje? Wat doen we nu opeens in Spanje? Dat zal ik uitleggen. We moeten op onze reis natuurlijk ook Afrika aandoen, een reusachtig continent waar vast ook wel gerijmd wordt en Spanje is een springplank waar we ons rustig kunnen voorbereiden en proviand inslaan en gidsen huren. En aan de hitte wennen. Mooie gelegenheid ook om aandacht te besteden aan de Zejel, een niet zo ingewikkelde vorm, zoals het voorbeeld bewijs.
Je begint met een drieregelige strofe  aaa (de  mudanza)  en vervolgt met bbba/ ccca/ddda enzovoort, ad infinitum indien gewenst.
Normaal wordt spreektaal gebruikt en gebruikelijk zijn 8 lettergrepen, maar het voorschrift luidt eigenlijk acht, met de zevende als laatste beklemtoonde, wat een trochee veronderstelt als ik het goed begrijp.
Het doet me denken aan Archibaldus van Oostzaan, de Nederlandse Don Quichote, afgezien van het rijmschema (je weet toch wel dat je bij de e-books een gratis boekje over deze held vindt?).
  
Ik zie vingers, en inderdaad,  ik heb me niet gehouden aan de strofenindeling van 3/4/4/4 enz. in mijn voorbeeld; dit omdat het een voortdurende monoloog betreft en omdat ik anders aan het eind van de eerste strofe enjambement had moeten toepassen en een fatsoenlijk mens doet dat niet, tenzij gedwongen door de nood der tijden, of afpersing, of in de hoop dat niemand het ziet.

En om vast een voorproefje te geven van Afrika: er bestaat een versvorm in het Swahili, de utendi (meervoud tendi) , of misschien tenzi ( meervoud utenzi) want het woorddbegin in Swahili wil wat: het Swahili-woord voor Swahili is Kiswahili, dat je maar weet wat je te wachten staat in dat donkere continent.
Hoe dan ook, de utendi/tenzi bestaat uit vierregelige strofen van 8 lettergrepen met het rijmschema  aaab/cccb/dddb enz. en is dus niets anders dan een zejel zonder mudanza.
En zo sla ik dan twee vliegen in één klap en scheelt me dat weer een hoofdstuk.

Gegevens
In een artikel van de volkskrant leggen Lucky Fonz III, Extince en Faberyayo uit hoe Drs. P hen inspireerde. Zo verklaart de Exter-o-Naldus: "Echt, ik stond met mijn oren te klapperen. Het klinkt als iemand die voor het eerst hiphop heeft gehoord en daar zijn eigen versie van heeft gemaakt. En dat in 1974!
En wat 2012 betreft met die sinds 1974 aardig voortgeschreden techniek: het lukt ons niet het beloofde Zuidpoollied hieronder ten gehore te brengen. Toch maar die ouwe lp zien te vinden.
En wie die moderne techniek niet onder de knie heeft: even klikken op 'artikel van de volkskrant' in de eerste regel en dan verschijnt het bericht.
(dat van de volkskrant  de Volkskrant in de Volkskrant).

Gegevens



De 23e is het zover: dan wordt de uitgave van het gezamenlijke werk van Drs. P op cd ten doop gehouden in 'De Kleine Komedie'in Amsterdam en gevierd met een optreden van een keur aan kunstenaars. Misschien zijn er nog kaartjes.
In de aanloop hebben we al aandacht besteed aan Zuidelijke bijdragen en vandaag een lied dat je niet op de cd's zult aantreffen. Het betreft “De Zuidpoolexpeditie”,  geschreven door Hugo Matthysen , lichtjes gebaseerd op de melodie van “de troïka” van Drs. P in een arrangement van Jan Leyers, en uitgevoerd door stemmenimitatoren  Braem & Van Gool voor het satirische BRT- Radioprogramma “Pluche Palace “.
Het lied verscheen op de ( zo goed als onvindbare) elpee : Braem & Van Gool : “ALIAS” uit 1985 ( Ariola 858.104 )

Gegevens

Het plan van Het vrije vers om met 500 dichters te infiltreren in alle maatschappelijke geledingen heeft alweer een succes opgeleverd.
Gisteren was de A12 verstopt met Dichters, op weg naar Ede om onze medewerker Arjan Keene aan het stadsdichterschap te helpen en de inwoners van deze mooie Veluwse gemeente hadden geen schijn van kans om bij de stemming hun favoriete kandidaat te kiezen: met een overdonderende meerderheid werd onze medewerker voor drie jaren gekozen.
Hij ontvouwde meteen zijn toekomstplannen met deze ingeslapen gemeente met dit gedicht:

Dichter met stadsrechten

Edese stadsdichter?
Dat zou eens tijd worden!
Die heeft ons dorp immers
Nimmer gehad

Onderwerp één wordt de
Globaliseringszaak:
Want bij een stadsdichter
Hoort ook een stad!







 

Gegevens
Wat droegen de godinnen en de goden
Hoe gingen zij voornamelijk gekleed
Ik vraag me af of iemand daarvan weet
Heeft iemand ooit een onderzoek gedaan
Misschien was er een goddelijke mode
Of trokken alle goden maar wat aan

Wat droeg Selene, op die kale maan
Als zij daar op die rots haar dagen sleet
En Penia, die had het vast niet breed
( Zij is godin der armen met hun noden)
Ik denk dat naakte goden niet bestaan
Nudisme lijkt me juist voor hen verboden

Dus god Neptunus in het zilte nat
Had op z’n minst een zwembroek aan zijn gat

Gegevens

Wij willen kerken en zelfs kathedralen.
Wij willen graag een recreatieplas.
Want bouwen willen we, maar ook natuur. 

Wij willen zondag, soms met winkeltas.
Wij willen leven, ongeacht het uur.
Wij willen herten en wij wilden zwijnen.

Wij willen een museum voor cultuur.
Wij willen dansen op de grote pleinen.
En 's avonds laat dan willen we verdwalen.

Zo willen wij in Ede nogal wat;
ons dorp verdient een dichter voor die stad.


Vandaag kiest Ede (befaamd om zijn bruikbaarheid in kruiswoordraadsels) een eigen stadsdichter in Cultura, om 20.00 uur. Acht kandidaten strijden om de eer, onze zeer gewaardeerde Hetvrijeversmederker Arjan Keene is een van hen en hierboven staat zijn sollicitatiegedicht. Willen de HVV-enthousiastelingen die hem vanavond gaan aanmoedigen hun auto wél buiten het stadscentrum parkeren? Dit om hopeloze verstoppingen te voorkomen.

  1. Grijs
  2. Er was een meer en er was zon
  3. Salon der verzen trekt verder
  4. Wim Sonneveldprijs
  5. Een P. gestoofd
  6. Een reis rond de wereld in 80 versvormen. Deel 68: Bahdanovic stanza
  7. Weerwoord
  8. Voorjaar
  9. Nagekomen kinderpaasvers
  10. Bijtijds

Het vrije vers

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Menu

Forum Recent

Bijdragen

Uit het archief

Nagerecht

angrywoman 2 3
Pixabay
 
Toen hij na hun barbecuetje
commentaar had op het toetje
sloeg ze hem een hersenschudding
met haar pan vol kersenpudding.
 

Licht

Liederlijk

Interessant